ای مهربان به میهمانی دل بیا

روزی دوستی از جنس محبت و کمی ابریشم

با کسی در راهی هم سفر بود

که زیر لب می خواند...

کاش می شد بارانی

بر شیشه دل تنهای کسی

خط آبی می شد...

بوسه بر مردم دیده میزد

که تاری اش بهانه ای جز اشک شوق ندارد...

کاش می شد نسیمی

این دل خسته مارا، می بُرد

می نشاند بر پر آن شاپرکی

که همه شوقش از باران، قطره آبی است